|  In
woeczorem-na-basen_TM
Moje dzieci przeżywają dzieciństwo, o którym ja marzyłem oglądając nielegalną niemiecką kablówkę.

Włożyłem talerze po kolacji do zmywarki i wyszedłem z kuchni. Przez okno w salonie widzę akurat jak Szymo skacze „na bombę” do basenu na tarasie. Jest wpół do ósmej wieczorem, a moje dzieciaki postanowiły jeszcze przed snem pofikać w basenie. Stałem i po prostu patrzyłem jak się bawią, jak przeżywają dzieciństwo, o którym ja marzyłem.

Werbung

Dwadzieścia siedem lat temu, w roku 1990 założono u mnie w bloku „kablówkę”. To był totalny nielegal, ale wtedy nikt o tym nie wiedział. Dwóch gości przeszło się po wszystkich mieszkaniach, zebrali jakąś (o ile pamiętam) niewielką kwotę – jednorazową opłatę. Po czym ustawili na dachu talerz satelitarny, pociągnęli kabel i już. Dostaliśmy chyba 10 zagranicznych, głównie niemieckich, kanałów. Magia. Z wypiekami na twarzy oglądałem Mini Playback Show na RTL. Kompletnie nic nie rozumiałem, bo niemieckiego po dziś dzień nie znam, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Oglądałem bajki, oglądałem programy, ale przede wszystkim oglądałem „werbungi”. Jako ośmiolatek wychowany w komunie nie bardzo wiedziałem co to jest reklama. Wtedy dla mnie i mojego brata były to fantastyczne programy. Oglądaliśmy te „werbungi” w bloku z wielkiej płyty i marzyliśmy o tych wszystkich zabawkach, o tych ładnych domach i ładnych wnętrzach. Dziś może się to wydawać nieco żałosne, ale wtedy, na przełomie epok, byliśmy w zasadzie krajem trzeciego świata, komunistycznym reliktem, gdzie polarne niedźwiedzie szczekają dupami. Pamiętacie tę piosenkę „We are the world, we are the children”? W zasadzie to było do nas, biednych dzieci z biednego smutnego kraju.

Ćwierć wieku

Minęło ćwierć wieku, tyle co nic, a jednak wszystko się zmieniło. Wiadomo, nie dla wszystkich i nie wszędzie i przede wszystkim nie po równo. Ale jednak się zmieniło. Dla mnie najważniejsze co uległo zmianie, to fakt, że mogę się realizować, mogę pracować jak chcę i mogę przyzwoicie zarabiać. Mogę. Moi rodzice nie mogli. Oczywiście nie chcę popaść w „kołczingowy” bełkot, że jak uwierzysz w siebie to możesz wszystko i sky is the limit, ale kurcze, jest w tym ziarno prawdy. Pracuje w młodej branży. Większość moich znajomych, podobnie jak ja, zrobiło coś z niczego. Niektórzy dorobili się konkretnych fortun, inni żyją bardzo dobrze, niektórzy przeciętnie. A to „przeciętnie” to i tak o wiele więcej niż „przeciętnie” sprzed 27 lat. Wczoraj widziałem przyklejone do szyby biura podróży ogłoszenie: tydzień w Grecji za 1200zł. 1200zł! Nie ważne, że to nie luksusowy hotel i nie najlepsza plaża, ale to wakacje w Grecji za 1200zł, a to połowa niskiej miesięcznej pensji. Gdy byłem dzieckiem wakacje w Grecji to była taka abstrakcja, że nawet się za bardzo o tym nie marzyło, bo wychodziło to poza skale wyobraźni.

Błogosławiona chwila

Stoję tak sobie i patrze jak te moje dzieciaki fikają w basenie i autentycznie się wzruszyłem. Olałem już nawet fakt, że to wieczorne pływanie to była samowolka, bo mieli po kolacji iść sprzątnąć swoje pokoje. To była taka błogosławiona chwila, patrzeć na szczęście swoich dzieci i samemu być szczęśliwym. Jedyne co bym chciał, to żeby żaden wariat w rządzie nie próbował tego zniszczyć przez swoje chore obsesje i nienawiść do wszystkich. Żyjemy w czasach pokoju, w czasach dobrobytu. Doceńmy to i szanujmy to. Nasi rodzice tego nie mieli.

Jesteśmy szczęściarzami. Nasze dzieci są szczęściarzami. One żyją w naszych marzeniach. One żyją w filmach, które oglądaliśmy.

Stoję tak i patrzę jak moje dzieciaki się śmieją, bo Szyma „bomba” wylała z 50 litrów wody z basenu. Stoją i patrzę jacy oni są szczęśliwi i sam jestem szczęśliwy bardziej niż sobie to kiedyś próbowałem wymarzyć.

pozdrawiam
Zuch
ZUCH
Obserwuj
Latest posts by ZUCH (see all)