szatnia

Szatnia w przedszkolu, to specyficzne miejsce. Bufor, strefa graniczna. Tutaj łączy się świat dorosłych i świat dzieci. Część wspólna. Świadek historii. Śmiechu i radości, płaczu i dramatów. Miejsce początku znajomości, mniej lub bardziej trwałych, zarówno wśród dzieci, jak i rodziców. Spojrzenia, czasem odważne, czasem zakłopotane. W sklepie żona zdziwiona pyta, co to za facet nam powiedział cześć. To tata tego chłopca, co tak strasznie rozpacza rano w szatni, odpowiadam.

Edukacja zaczyna się już w szatni

To tutaj te maluszki, trzylatki, drobinki, muszą puścić rodzica i wejść do swojej sali. Wielki krok dla takiego metrowego człowieczka. Idź, idź, będzie fajnie, zobaczysz, ciocia taka fajna, dzieci takie miłe, idź. Drzwi się zamykają, szybki sprint do wyjścia, do samochodu, kluczyk w stacyjce, ruszamy, kolejny dzień, kolejny sukces. Ale nie zawsze tak jest. Czasami trzeba przekonywać, prosić, aż w końcu uciec się do zwykłego przekupstwa. Może lizaczek, cukierek, żelek? Nikt nie patrzy? Nie słucha? To idziemy na całość i w akcie desperacji obiecujemy McDonaldsa…

Nie wiedzieć kiedy wszystko się zmienia

Przedszkole zaczyna być miejscem pożądanym, a szatnia nie jest już końcem rodzicielskiego ciepła, a staje się trampoliną do dobrej zabawy. Teraz to nie rodzice cichaczem zmykają z szatni, tylko dzieci wbiegają do swoich sal. A buziaczek? – mówimy do zamykających się za dzieckiem drzwi. No jakoś tak głupio, przyłapany przez prozę życia. Nasze dziecko zaczyna mieć swój świat, swoich znajomych, swoje własne, przedszkolne sprawy. Spojrzenia w szatni też się zmieniają, pośpiech trochę pozostaje, ale już taki jakby inny.

Porządek

Wszystko się bardziej układa, większy porządek, mniejszy chaos. Dzieci powoli przestają latać jak wolne neutrony. Uczą się współpracować, bawić się wspólnie. Jakiś pomysł w tym się pojawia, myśl przewodnia, cel. Wszystko się układa coraz lepiej. Z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień. Człowiek ani się obejrzy, a prace dzieci wywieszone na tablicy przed salką zaczynają nabierać cech indywidualnych. Już nie trzeba będzie szukać po podpisie rysunku własnego dziecka. Niebawem wystarczy powiedzieć: Świetne! Bez dodawania: A co to jest? Zaczyna się widzieć, że w tym przedszkolu dzieci nie tylko się kotłują w bliżej nieokreślonej zabawie, ale też czegoś się uczą. Syn zaskoczył mnie zdaniem po francusku. Zaskoczył tym bardziej, bo jakoś mi uleciał fakt, że takie zajęcia mają.

Dzień

Dzień się toczy, czas płynie, dzieci trzeba odebrać. Lubię przez chwilę popatrzeć co robią zanim je zawołam. Budują miasto z klocków, ganiają się, czytają bajeczkę, mają herbatkę czy inne spotkanie misiów, siedzą cioci na kolanach. Panie przedszkolanki bardzo szybko awansują na kochane ciocie i tak już zostaje. Cóż to za odpowiedzialność? Jakież wyzwanie? Zdarza mi się, rzadko, bo rzadko, ale zdarza się zaopiekować przez godzinkę dzieciakami znajomych. Skromna grupka ośmiu, dziesięciu przedszkolaków. Po godzinie wydaje mi się, że zaczynam siwieć. Po dwóch jestem tego pewien. Prawdopodobnie po dwóch dniach schowałbym się do półki pod zlewem, głęboko za śmietnikiem i nie chciałbym wyjść nawet przekupywany McDonaldsem.

A gdybym

Gdybym nagle został przedszkolanką (?), przedszkolankiem (?), nauczycielem przedszkolnym, to bardzo szybko na widok szatni reagowałbym gorzej niż trzylatki we wrześniu. Ale ciocie nie. Dla nich przedszkolna szatnia, to początek ich królestwa. To ich terytorium. Czasami zmęczone, ale zawsze z uśmiechem spędzają godziny z tą bulgoczącą, wybuchową masą zwaną potocznie przedszkolakami. To one tę masę kształtują, godzina po godzinie, dzień po dniu. To one uczą nasze, moje dzieci, to one je wychowują, to one je pocieszają, kiedy nas nie ma. To one pierwsze przechodzą przez szatnię, żeby móc w sali czekać na nasze dzieci i to one wychodzą z niej ostatnie po tym, jak wszyscy pojadą już do domu.

pozdrawiam

Zuch

KOMENTARZE

Tekst pierwotnie ukazał się na łamach miesięcznika „Bliżej Przedszkola”. 

.

.

.

.